فیبر نوری رشته ای شفاف است که این قابلیت را دارد که نور را از خود عبور دهد و امروزه برای انتقال اطلاعات دیجیتالی مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع فیبرها در حال حاضر یکی از بهترین ابزارهای ارتباط دیجیتالی از جمله در زمینه ارتباط در شبکه های رایانه ای هستند و با آن ها می توان از ۱۰تا ۱۱۰ گیگابایت دیتا را در یک ثانیه منتقل کرد.
این رشته نوری از چند بخش مختلف تشکیل شده؛ هسته مرکزی که از ترکیبات شفاف سیلیس و ژرمانیوم ساخته شده و بخش گذرده نور است، چند روکش برای محافظت از این بخش که تعداد و جنس این روکش ها کاملا وابسته به نوع استفاده فیبر است، چندین فیبر تابیده شده به هم و در نهایت چند غلاف که برای محافظت از آن ها در لایه بیرونی قرار می گیرد.یکی از مهم ترین مزایای استفاده از کابل های نوری دقت و ظرافت بالای آن ها در انتقال اطلاعات است.
همین موضوع باعث می شود تا برق کمتری برای تولید سیگنال مصرف کنند. همچنین میزان پاشندگی و در نتیجه تلفات و تداخل اطلاعات در آن ها بسیار کمتر از کابل های مسی است. در ضمن هزینه تولید فیبر نوری بسیار کمتر از کابل های مسی است هر چند که هزینه نصب و راه اندازی آن بیشتر است.فیبرهای نوری به ۲دسته کلی تقسیم می شود، نوع اول «تک مد» است که شامل یک فیبر با هسته ای نازک و قطر ۹ میکرون است و نور فراقرمز لیزر با طول موج هزار و ۳۰۰ تا هزار و ۵۵۰ نانو متر را از خود عبور می دهد و نوع دوم دارای هسته های ضخیم ۶۳.۵ میکرونی است و با نور فراقرمز با طول موج ۸۵۰ تا هزار و ۳۰۰ نانومتر گسیل شده از LED کار می کند.
این نوع فیبرها در نتیجه تفاوت ضریب شکست جنس فیبر با محیط بیرون مانند آینه عمل می کنند به گونه ای که وقتی نور با زاویه ای خاص به دیواره فیبر می تابد، پدیده بازتاب کلی داخلی اتفاق می افتد و نور با انعکاس از دیواره فیبر جلو می رود و در انتها از کابل خارج می شود. به همین دلیل اغلب برای استفاده از فیبرهای نوری در مسافت های طولانی در بین مسیر یک دستگاه تقویت کننده که مدام از سالم بودن سیگنال ها مطمئن می شود و نور را نیز تقویت می کند، قرار می دهند.به غیر از کاربرد این نوع فیبر در ارتباط بین شبکه های رایانه ای می توان به کاربرد در صنایع نظامی، عکس برداری پزشکی و نیز ساخت حسگرهای اندازه گیری اشاره کرد